Shpirtra të trazuar shqiptarë nga vdekja e Çavezit

Gjergj Erebara

Hugo Çavez, duhet të ketë qeshur fort po ta ketë marrë vesh atje ku është se - vdekja dhe trashëgimia e tij - ka trazuar shpirtrat e shumë njerëzve, mes të cilëve edhe shumë shqiptarë që i hynë me zjarr debatit nëse qe një burrë i mirë apo burrë i keq.

Disa u ngritën që herët në mëngjes për të thënë se krahasimi i Çavezit me Berishën është gabim në thelb, se ai ishte një revolucionar i madh, një njeri që përdori paratë e naftës për të ndihmuar të varfrit, etj.

Disa thanë se duhet me u ngushëlluar e majta ekstreme shqiptare. Nëpër forume nxituan të thonë: ngushëllime komunistëve dhe Edi Ramës, etj.

Një nga komentatorët anonimë nuk përtoi të thotë se idealet e tij për të ndihmuar të varfrit qenë të mira, por rezultuan të dështuara në praktikë siç ndodhi edhe me komunizmin.

Për një popull të lodhur nga padrejtësitë dhe pabesitë e ekonomisë së tregut dhe sundimit përmes fuqisë financiare, është normale që një pjesë e shqiptarëve t’i lezetonte ideja e shpronësimit të korporatave të huaja, të cilat, në shumicë në rastin e Shqipërisë e kanë bërë hak.

Por edhe ca më shumë shtet social, ku shteti bëhet bamirës dhe ndihmon të varfrit nuk do të na bënte keq.  

Është shumë e çuditshme se si një ngjarje kaq e largët mund të ngjallë debate, ku palët, në fund të fundit, nuk dalin nga llogorja banale e të majtës dhe të djathtës. NQS ai ishte diktator, siç mund të argumentojnë me të drejtë “të djathtët” e forumeve online, edhe për të majtët duhet të jetë po kaq i keq, sepse nuk ka se si të besosh se një diktator i majtë është i mirë ndërsa një i djathtë, jo!

Dhe nëse qe një bamirës i madh që uli pabarazinë (dhe me të vërtetë e uli ndjeshëm), kjo nuk ka kurrsesi se pse të preki të djathtët. Fundi i fundit, mirëqenia është qëllimi final i të dy ideologjive.

Jo, më shqetësuese është lehtësia me të cilën shqiptarët japin opinione edhe për ngjarje që kanë ndodhur mijëra kilometra larg dhe dalin në konkluzione nëse një politikë e caktuar, si shtetëzimi i supermarketeve pasi janë akuzuar për abuzime me çmimet, është një gjë e mirë apo e keqe.

Nuk është e mundur të japësh opinion mbi Çavezin duke jetuar në anën tjetër të botës. Por ajo që dihet, është që ai qëndroi 12 vjet në pushtet dhe pati në plan të qëndronte deri sa vdekja ta ndante nga karrigia e tij. Në fakt udhëheqësit më mendjendritur të historisë së njerëzimit kanë ditur të japin dorëheqjen, a të tërhiqen nga pushteti. Shumë pak nga ato që kanë vdekur në karrige mbahen mend për mirë.

Është shumë e vështirë të dallosh nëse ai i ndihmoi të varfrit për bamirësi, apo për të ruajtur pushtetin e vet. Kur dëshiron të mbash pushtetin përgjithmonë, nuk është se ke shumë gjëra për të bërë veçse për të krijuar një diktaturë. Dhe diktaturat bazohen te sundimi përmes dhunës dhe sundimit të frikës. Veçse për të arritur të bindësh njerëzit se pasi po vret një pjesë të tyre, po bën sërish një gjë të mirë, nuk ke se si të veprosh përveç justifikimit me ndonjë ideologji të fortë, fetare apo “për të mirën e përbashkët”.

Ndryshe nga shumë satrapë në vjetër e të rinj, të cilët rrinë në pushtet sepse askush nuk ka vendosur kufizime më parë, Çavezi e kishte një kufizim të tillë. Ai e hoqi limitin. Para tij, presidentët në këtë vend patën qëndruar për pesë vjet. Nuk e ndryshoi, fjala vjen për ta bërë dhjetë vjet, e hoqi për të qërndruar përgjithmonë. Në këtë pikë, majtistët nuk kanë pse të ankohen për krahasimin e Çavezit me Berishën. I vetmi dallim mes tyre është që Çavezi kishte naftë. Berisha nuk ka. Dhe shkalla e populizmit ekonomik që i lejohet Berishës është shumë e kufizuar në krahasim me mundësitë e Çavezit.